Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θέλει ποίηση η εκπαίδευση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Θέλει ποίηση η εκπαίδευση. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Θέλει ποίηση η εκπαίδευση


 Θέλει ποίηση η εκπαίδευση

Συνεχίζεται σε όλα τα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας, η «αναπλήρωση» των χαμένων ωρών απ’ τη μεγάλη απεργία των καθηγητών κι η αντίδραση της κοινής γνώμης για την ασυνειδησία των απεργών καταλαγιάζει.
Νομίζει κανείς πια τώρα πως όλα έγιναν για εκτόνωση.
Ήταν απεργία της οργής. Η συσσωρευμένη πίκρα κάποιων ανθρώπων με στραγγαλισμένα όνειρα. Κάποιων, που πριν δύο ή τρεις δεκαετίες ρομαντικοί φοιτητές, ονειρεύονταν το σχολείο σαν πηγή έμπνευσης, χαράς και δημιουργίας. Στην πορεία εγκλωβίστηκαν μέσα στα δημοσιοϋπαλληλικά γρανάζια με την ψευδαίσθηση του εξασφαλισμένου κοινωνικού κύρους. Άλλοι, με την αγωνίας μιας αξιοπρεπούς επιβίωσης ή ακόμα με την αναλγησία που μεταδίδεται σαν ιός στους καιρούς μας, επιδόθηκαν στο έργο της παραπαιδείας. Συμβιβάστηκαν. Έμαθαν να ζουν με γνώσεις και προσόντα, στα μέτρα της νεοελληνικής κοινωνίας της χρησιμοθηρίας. Ενταγμένοι μέσα σε καθιερωμένα εκπαιδευτικά σχήματα, δε δείχνουν ν’ ανησυχούν για πολλά πράγματα, πέρα απ’ το μισθολογικό κλιμάκιο, το αναλυτικό πρόγραμμα, την πειθαρχία των μαθητών. Στο εκπαιδευτικό σύστημα που υπηρετούν η διαπαιδαγώγηση των παιδιών έχει περάσει σε δεύτερη μοίρα. Στην πρώτη μοίρα είναι η καλή εικόνα του σχολείου στον κύκλο των γονέων και των αρχών της περιοχής. Παντού επικρατεί το γράμμα του νόμου, το νεκρό σχήμα• στη βαθμολογία, στη διδακτέα ύλη, στις δραστηριότητες της σχολικής κοινότητας.
Καμμιά πρωτοτυπία, καμμιά «παράκκλιση» απ’ τα διατεταγμένα για τις δημόσιες υπηρεσίες.
Η αγωνία που κρύβει καθημερινά ο μαχόμενος καθηγητής μέσα στη γραφειοκρατική μηχανή, ξεχειλίζει συχνά στην αίθουσα, ή σε μια προσωπική, λυτρωτική συζήτηση με κάποιο συνάδελφο, μια συζήτηση πέραν του «εδώ και τώρα». Η αγωνία για το όνειρο της παιδείας, για τη χαμένη ελληνικότητά μας στον πολιτισμός μας, που άλλοτε μας έκανε να ξεχωρίζουμε από ένα άλλο έθνος.
Αυτή την αγωνία την είσαι όσο κράτησε αυτή η απεργία, στα μάτια πολλών συναδέλφων. Και δεν μπορεί να με πείσει κανείς πως αυτή την αγωνία την είχαν μόνο όσοι απεργούσαν (αν και ανήκω σ’ αυτούς που απήργησαν δύο μήνες). Αυτή τη συσσωρευμένη πίκρα.
Ναι, υπάρχουν σε κάθε χώρο και οι ανάξιοι• και αυτοί φαίνονται περισσότερο. Γιατί η ποιότητα κινείται σε χαμηλούς τόνους, δεν κερδίζει τη μάχη των εντυπώσεων.
Μα υπάρχει και η ελάχιστη ζύμη που ζυμώνει μυστικά το νεκρό φύραμα κι ο σπόρος του σιναπιού που τινάζει κάποτε απρόσμενα τον αμετακίνητο βράχο. 
Την ελπίδα αυτή διέκρινα στο βλέμμα συναδέλφου φυσικού που μονολογούσε στην τελευταία συνέλευση ψιθυρίζοντας: «άλλα ζητεί η ψυχή μας, γι’ άλλα κλαίει!»
Αυτός που κάποια στιγμή πήρε το λόγο στο μικρόφωνο πασκίζοντας να τονίσει πως το ουσιαστικό πρόβλημα της παιδείας δεν είναι αν η χρηματική αύξηση που υπόσχεται ο υπουργός φτάνει στις 8500 ή 10000 δρχ., ενώ από κάτω ανταλλάσσονταν κομματικά πυρά.
Έσκυψα και μάζεψα απ’ το πάτωμα τα σκόρπια χαρτιά του που είχαν πέσει απ’ την άδεια καρέκλα. Το βλέμμα μου έπεσε σ’ ένα σχέδιο μαθήματος Χημείας τρίτης Λυκείου. Ήταν ιδιαίτερα πρωτότυπο και εντυπωσιακό- γι’ αυτό αναφέρω σχηματικά μερικά σημεία- το βρήκα πιο σημαντικό απ’ τις διαπραγματεύσεις ΟΛΜΕ και υπουργείου.
Αφή της Ολυμπιακής Φλόγας- ετυμολογική ανάλυση της λέξης «αφή»-Ολυμπιακός Ύμνος, Κ. Παλαμά, 1896, διαβάζει μαθήτρια (ιέρεια).
Στη συνέχεια το πείραμα. Ένωση θειικού οξέος x υπερμαγγανικού καλίου- αναφορά στο φως του Παναγίου Τάφου. (Προσεκτική προσέγγιση του θέματος χωρίς δογματισμούς, και απολυτοποιήσεις, με δέος μπροστά στην Ορθοδοξία μας. Άσκηση.
Και τέλος, με διακριτικό χιούμορ η φράση ἆφες αὐτοῖς (τονισμός της ψιλής σε αντιδιαστολή με τη δασεία στης λ. ἁφή και ετυμολογική διαφορά των ρημάτων ἅπτομαι και ἀφίημι).
Μια διδακτική ώρα, γοητευτική που δεν μπορεί ν’ αφήσει αδιάφορο και τον πιο φανατικό αρνητή της γνώσης. Ένα μάθημα Χημείας Δέσμης. Και ταυτόχρονα ένα παιχνίδι ανάμεσα στη γλώσσα, την ποίηση, την ιστορία και τη Μεταφυσική.
Επιστρέφοντας στη θέση του οργισμένος για την κοντόφθαλμη θεώρηση των πραγμάτων από Υπουργείο και συνδικαλιστές, κοίταξε τη φωτοτυπία στα χέρια μου και χαμογέλασε.
Θέλει φαντασία η εκπαίδευση. Και μεράκι. Και πολλή-πολλή ποίηση.
Ξέρω ένα θεολόγο που οργανώνει μαζί με τα παιδιά συσσίτια για τους άστεγους της πόλης, που αγνοεί συχνά τα βιβλία ύλης και διαβάζει στην τάξη Παπαδιαμάντη και Μακρυγιάννη.
Ναι. Και κάποιους άλλους που οργανώνουν αποστολές φαρμάκων, στο Ζαΐρ μαζί με τους μαθητές. Παλιότερα στη Ρουμανία, τη Σερβία…
Ένας φιλόλογος κάνει μαθήματα «αμισθί»» σ’ όποιον θέλει να μάθει Αρχαία Ελληνικά, τ’ απογεύματα. Εκείνος ο Μαθηματικός απ’ τη Λευκάδα απαγγέλλει στην τάξη Βαλαωρίτη, είναι απ’ τους καλύτερους Μαθηματικούς στη Δέσμη, μα δεν μένει ποτέ στους αριθμούς…
Μια συνάδελφος σ’ ένα σχολείο της Κιάφας γράφει στο πολυτονικό κι ο Διευθυντής-φιλόλογος-της έσκισε τα θέματα.
Μήπως τον προκάλεσε;
Απλά του ανέφερε τα λόγια του Ελύτη:»΄Ο,τι είναι ο γλυπτικός διάκοσμος για ένα αρχαίο αρχιτεκτόνημα, είναι οι τόνοι και τα πνεύματα για τη γλώσσα μας». Και τότε της απάντησε: «δεν δέχομαι μαθήματα γλωσσολογίας … η επίσημη γλώσσα του κράτους…»
Κι ένας άλλος είχε τρέλλα με τη γλώσσα, την ποίηση, το θέατρο, αν και Οικονομολόγος είχε ανεβάσει κάποτε με το σχολείο «τη θαυμαστή μπαλωματού» του Λόρκα, εκπληκτική εμπειρία.
Βροχή στην κουβέντα μας οι περιπτώσεις συναδέλφων που «ρισκάρουν» παίρνοντας πρωτοβουλίες πέρα και έξω απ’ τα καθιερωμένα πλαίσια. Άλλος στον Έβρο, άλλος στην Ικαρία, στην Αμοργό, στα Γιάννενα… έτσι από περίσσευμα καρδιάς…
Για ν’ αγαπήσουν τα παιδία τη γνώση και την τέχνη, για ν’ αγαπήσουν τη ζωή αξιολογώντας την ομορφιά. Γιατί δεν μπορούμε να ελπίζουμε για τίποτα όσο η γλώσσα του Μακρυγιάννη ή του Παπαδιαμάντη μένουν ακατανόητες απ’ τους μαθητές μας που γνωρίζουν άπταιστα ονόματα ξένων μουσικών συγκροτημάτων με σατανικά σύμβολα και μηδενιστικά σλόγκαν. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε όσο μένουν άγνωστοι ο Λόρκα ή ο Αριστοτέλης, ο Πεντζίκης, ο Κόντογλου, όσο μένουν ακατανόητοι οι θησαυροί της εκκλησιαστικής μας ποίησης όπως το «ω γλυκύ μου έαρ… που έδυ Σου το κάλλος» «Κύριε εκέκραξα προς Σε, εισάκουσόν μου», ή «εν ταις λαμπρότησι των Αγίων Σου, πως εισελεύσομαι, ο ανάξιος»και όσο επιμένουμε να μεταφραστούν, ανίδεοι για τη μουσική που περιέχουν υπερασπιστές εμείς της απλοποίησης, της «προόδου», της ισοπέδωσης των πάντων.
Η συνέλευση τελείωσε. Πέρασε η άποψη για αναστολή των απεργιακών κινητοποιήσεων.
Μείναμε τελευταίοι στην κρύα αίθουσα, τη γεμάτη θλίψη κι αποτσίγαρα. Χαμένοι σε μια «άλλη» συζήτηση για την παιδεία…
Καληνύχτα συνάδελφε
Μπορούμε να ελπίζουμε…
Ναι. Και να μην ξεχνάμε. Θέλει φαντασία η εκπαίδευση. Και μεράκι.
                                                     
Νόνη Σταματέλου,Εφημ.Ηπειρωτικός Αγών