Παιδικό

Παιδικό


Οι γιρλάντες στα μπαλκόνια
 Στις βιτρίνες τα λαμπιόνια
ψεύτικα και πλαστικά.
Ψεύτικα και πλαστικά
της ζωής μας χρόνια.


Μα εγώ είμ' εδώ και τραγουδώ
Μα εγώ είμ' εδώ και σ΄αγαπώ
Μα εγώ είμ' εδώ και μη φοβάσαι
Μα εγώ είμ' εδώ, μα εγώ είμ' εδώ
να σε προσέχω όταν κοιμάσαι.

Με μια χάλκινη τρομπέτα
θα ξυπνήσω τους αγγέλους
για να ψάλλουν στα όνειρά σου
τα Χριστούγεννα.
Ένα κόκκινο τραινάκι
θα σου φέρω το πρωί
και μια σβούρα από ξύλο.
Τα ξανά' βρα τα παιχνίδια
που σου άρεσαν παιδί
τ' αλογάκι και το μήλο.
Τη χρυσόσκονη των άστρων
θα σου στρώσω να περάσεις
και το δρόμο να μη χάσεις
μέχρι να με βρεις.
Και το δρόμο να μη χάσεις
στων καιρών την άβυσσο.
Με το φως της Άγιας νύχτας
την καρδιά μου θα στολίσω
και για Σε θα ξανακτίσω
τον Παράδεισο




Χρστουγεννιάτικο

Ένα ποίημα, μια εικόνα

H Νόνη Σταματέλου συμμετέχει στο λεύκωμα με το ποίημά της "Μάνα"

  Ένα ποίημα, μια εικόνα στο Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου

Το Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου παρουσιάζει από 4 Μαρτίου μέχρι 4 Απριλίου 2015 την έκθεση «Ένα ποίημα, μια εικόνα». Στην έκθεση θα παρουσιαστούν είκοσι πρωτότυπα χαρακτικά έργα που έχουν δημιουργήσει είκοσι σύγχρονες ελληνίδες χαράκτριες, και τα οποία είναι εμπνευσμένα αντίστοιχα από ποιήματα που έγραψαν είκοσι σύγχρονες ελληνίδες ποιήτριες.
Τα έργα χαρακτικής που θα εκτεθούν αποτελούν εικαστικές αναγνώσεις των ποιημάτων και σε συνδυασμό με αυτά συνθέτουν ένα καλλιτεχνικό λεύκωμα με τίτλο Ένα ποίημα, μια εικόνα. Σύγχρονες ελληνίδες ποιήτριες και χαράκτριες, που εκδόθηκε από τη Σχολή Καλών Τεχνών Φλώρινας, ΤΕΕΤ, του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Η πρωτοβουλία για τη συνεργασία ανάμεσα στις χαράκτριες και τις ποιήτριες ανήκει στο Εργαστήριο Χαρακτικής και Έντυπης Τέχνης της Σχολής Καλών Τεχνών Φλώρινας, και πραγματοποιήθηκε με τη στήριξη του περιοδικού Μανδραγόρας. Το λεύκωμα κυκλοφορεί σε 100 αριθμημένα αντίτυπα. Τα χαρακτικά έργα έχουν τυπωθεί χειρονακτικά και τα ποιήματα με τις μεθόδους της παραδοσιακής τυπογραφίας.
O Κώστας Κρεμμύδας, ποιητής και ιδρυτής του περιοδικού για την τέχνη και τη ζωή Μανδραγόρας, γράφει στην εισαγωγή του λευκώματος:
«Σε μια εποχή όπου επιχειρείται συνειδητά η διαίρεση, καθώς ο κατακερματισμός συνειδήσεων διευκολύνει όσους επιβουλεύονται τους λαούς, η σημερινή παρουσία 20 χαρακτριών και 20 ποιητριών δίνει ένα πολλαπλό μήνυμα, ακόμα και πέραν της τέχνης τους.»
Συμμετέχουν:
Οι ποιήτριες Κατερίνα Αγγελάκη Ρούκ, Βάγια Κάλφα, Ελένη Καμουλάκου, Ολυμπία Kαράγιωργα, Ευτέρπη Kωσταρέλη, Λίλιαν Μπουράνη, Χαρά Ναούμ, Άννα Νιαράκη, Παυλίνα Παμπούδη, Ελένη Παπάζογλου, Γρηγορία Πούλιου, Αγγελική Σιγούρου, Nόνη Σταματέλου, Νίκη Ταγκάλου, Μαρία Tρανού, Γιολάντα Τσιαμπόκαλου, Ελένη Φωτάκη, Νίκη Χαλκιαδάκη, Xαρά Χρηστάρα, Μάγδα Xριστοπούλου
Οι χαράκτριες Ιφιγένεια Αβραμοπούλου, Έρη Αγρίου, Καληάνθη Βογδοπούλου, Γεωργία Δαμιανού, Άννα Μαρία Θεοδώρογλου, Ευαγγελία Καραστέργιου, Σοφία Κεβρεκίδου, Κατερίνα Λαμπροπούλου , Αναστασία Μικρού, Ειρήνη Μνατσακανιάν, Ηρώ Μπάρου, Όλγα Μπογδάνου, Χρυσούλα Ξυνέλη, Αγγελική Παπαμιχαήλ, Έλενα Προβατά,Έλενα Δήμητρα Ρουμάνη , Δήμητρα Σιατερλή, Ράνια Σχορετσανίτη, Φαίη Τζέλη, Αλεξάνδρα Τσιτσιντά
Τη βραδιά των εγκαινίων θα διαβαστούν ποιήματα από το λεύκωμα. Το Σάββατο 14 Μαρτίου στις 12:30 ποιήτριες και χαράκτριες θα παρουσιάσουν τα έργα τους στην έκθεση.
Το ποίημα της Νόνης Σταματέλου που υπάρχει στο λεύκωμα και συνοδεύεται από χαρακτικό, είναι η ΜΑΝΑ.
Μάνα
Το διάνεμά σου μεσ’ στο σπίτι
Σαν να μην έχεις φύγει από καιρό.
Κάπου-κάπου θαρρώ πως τις νύχτες
Κάποιος ποτίζει το βασιλικό
Και σα δροσίσει τα χαράματα
Κλείνει απαλά το τζάμι.
Νά ρχεσαι
Να με ξυπνάς
Και να μου σκεπάζεις την πλάτη
Όπως τότε.
Να μου διαβάζεις στη γωνιά μας
απ’ το παλιό αναγνωστικό.
Έχει άλλη γλύκα ο Παπαδιαμάντης
απ’ το στόμα σου, μάνα
Άλλο βάρος τα Συναξάρια.

Το χαρακτικό της της Κατερίνας Λαμπροπούλου για το ποίημα "μάνα"



Τοποθεσία: Μουσείο Γ. Γουναρόπουλου, Γουναροπούλου 6, Άνω Ιλίσια
Ημερομηνία: Εγκαίνια: Τετάρτη 4 Μαρτίου, ώρα 20.00
Διάρκεια έκθεσης: 4 Μαρτίου – 4 Απριλίου 2015
Ωράριο λειτουργίας: Τρίτη – Τετάρτη: 09.00-13.30 & 17.00 – 20.00
Πέμπτη – Σάββατο: 09.00 – 15.00. Κυριακή – Δευτέρα: κλειστά
Είσοδος ελεύθερη
Πληροφορίες: Τηλ.: 210 74 87 657 – 210 77 77 601
info@gounaropoulos.gr

Άνοιξη

  Άνοιξη

Κι' όμως
Ήρθε πάλι φέτος η Άνοιξη
Χωρίς να στοχαστεί
Αν οι άνθρωποι ετοιμάστηκαν
Αν η γη αντέχει το βάρος της.
Παντού πληγές
Κι' εκείνη αστόχαστη
Χρωματίζει τους κάμπους απ' άκρη σ' άκρη
Τρελλαίνει τις μέλλισσες
Χτίζει  φωλιές στα χελιδόνια
Ανεβοκατεβαίνει στους λόφους
Τραγουδώντας.
Εισβάλλει στις πολιτείες τα χαράματα
Κι' αν τύχει σε παράθυρο ανοιχτό
Ταράζει τα όνειρα
Κι' η μέρα ξημερώνει πιο μαρτυρική
με τους δείχτες του νου γυρισμένους στην Άνοιξη.
Πώς ν' αντέξεις το γιασεμί
στο μπαλκονάκι
της μικρής μονοκατοικίας
που μετράει μέρες
πριν παραδοθεί άνευ όρων.
Πώς ν' αντέξεις τα όνειρα
Όταν τα πράγματα αναδίνουν
μια ύποπτη θανατηφόρα μυρωδιά
από ψοφίμι!
Διάδρομοι σκοτεινοί, δοσοληψίες
Έγγραφα νόμιμα με βούλες παρανόμων
Πρόσωπα σκυθρωπά και φοβισμένα.
Κι' οι αξίες παραπαίουν λησμονημένες
Σαν νυχτερίδες στο γιαπί τα βράδια.

Κι' όμως
Ήρθε πάλι φέτος η Άνοιξη
Χωρίς να μετανοιώσει.

ΑΚΟΜΑ

                                  ΑΚΟΜΑ


Ανθίζουν ακόμα οι αμυγδαλιές στο Φρύνι;
Ρωτάω
κι’ επιμένω να τυλίγω το καλώδιο στις μνήμες.
Κι’ οι γραμμές συνωμοτούν στον αντίλαλο.
Ανθίζουν ακόμα; στο Φρύνι;
Μέσα Γενάρη
κι’ ανασαίνω την Άνοιξη…
Οι φουστίνες και τα γιούλια στον κάμπο;
Πατώ το κουμπί της ανοιχτής ακρόασης
Και λόγια ροδοπέταλα
ακροβατούν στα έπιπλά μου.
Ένα κοπάδι γλάρων στο μπαλκόνι.
Σε στρώμα από πευκοβελόνες χορεύω
με τη λύρα μου συνοδεύοντας
το λυγμό του Χειμώνα.

Δυο ώρες δρόμο απέχουν οι εποχές;
Ναι, καμμιά φορά και λιγότερο.

Ανθίζουν ακόμα οι αμυγδαλιές στο Φρύνι!
Κι’ οι φουστίνες και τα γιούλια…
Ναι, ανθίζουν ακόμα.
Κι’ ένα παιδί αχόρταγα κοιτάζει ακόμα, κάτω ,μακριά
στους ανεμόμυλους τ’ άϊ Γιάννη…

Τα γραφεία

      Τα γραφεία        

Γραφεία μίζερα στοίβες χαρτιών
και θλίψη απέραντη.
Ποίηση που αιμορραγεί
Στις ξύλινες προθήκες.
Δρόμοι αδιέξοδοι, βλέμματα άδεια
Χαμένα όνειρα, ζωές χαμένες 
Καρδιές  αλύτρωτες.
Λόγια που στέρεψαν, στεγνά απ’ τη σκόνη
Στην ερημία του πίνακα…

Κι’ η νιότη ασίγαστη
κι’   ευλογημένη
Τρέμει το αύριο
Κι’ όπου σταθεί, γράφει συνθήματα
Για τα γραφεία
που όλοι εργάζονται «για το καλό της».

Φθινοπωρινά σινιάλα

                                                      Φθινοπωρινά σινιάλα

Δρόσισαν  πια τα βραδάκια στη βεράντα
δεν είναι να μένεις μέχρι αργά.
Κι’ η θάλασσα στο βάθος απόμακρη
Σαν να μη την αγγίξαμε ποτέ…

Οι σκόρπιες εφημερίδες στο τραπέζι
σαλεύουν στα φθινοπωρινά σινιάλα
κι’ οι μικροί  ανεμόμυλοι στις γλάστρες με τους κάκτους
έχουν τρελλαθεί!
Τακτοποιώ τα καλοκαιρινά μου λάφυρα στα γυάλινα βάζα
προσέχοντας μη σπάσει ο μικρός ιππόκαμπος
και τ’ αυτιά της Αφροδίτης.
Κοχύλια, βότσαλα, μεγάλα και μικρά
άσπρα, μαύρα και χρωματιστά
τ’ αραδιάζω με σπουδή στο περβάζι.
Πόσα καλοκαίρια χωράνε σ’ ένα σπίτι!
Αν είχαν στόμα…

Παίρνω μέσα τις ψάθινες καρέκλες.
Μάζεψε και τα μαξιλάρια απ’ το πεζουλάκι
Έρχεται βροχή…

Περιγελώντας τον καιρό

     Περιγελώντας τον καιρό


Παράξενο κι’ ανέλπιστο πού ρθε το Καλοκαίρι…

Η μάνα μου κι η Παναγιά

κρατώντας με απ’ το χέρι

μου δείχνουνε τα πέλαγα.

Με νοιάζονται

Και  με ταΐζουν τρυφερά γάλα και μέλι.

Κι’ ένα καράβι ολόλευκο

Ολόλαμπρο, ανθοστόλιστο

Με καπετάνιο αρχάγγελο και βασιλιά

Φάνηκε στ’ Αγιονέρι…

Κοχύλια, φρούτα και βιολιά

Παιχνίδια με τον άνεμο

Κόκκινες φυσαρμόνικες

Στων τζιτζικιών το στόμα…

Περιγελώντας τον καιρό

κρεμώ στου γλάρου του φτερό

το παιδικό μου πρόσωπο.

Eντυπώσεις απ' τη βραδιά την αφιερωμένη στην ποίηση της Νόνης Σταματέλου



Γεμάτο το Θεατράκι στα Παλιά Σφαγεία χτες βράδυ, από κόσμο που ήρθε να τιμήσει την  ποιήτρια Νόνη Σταματέλου!  Λογοτέχνες ( οι γνήσιοι λογοτέχνες που αντέχουν να τιμούν τους συναδέλφους τους), καθηγητές, σύμβουλοι, διευθυντές σχολείων (  ο διευθυντής του σχολείου της Νόνης θερμός συμπαραστάτης και πάντα «εκεί»), συμπατριώτες της απ’ τη Λευκάδα ,απλός κόσμος, φοιτητές και κυρίως μαθητές της απ’ το 7ο Λύκειο!! Τι συγκινητικό να είναι τόσοι μαθητές σου στο ακροατήριο!! Τι ελπιδοφόρο να βλέπεις νέα παιδιά να ακούν γαληνεμένα τα ποιήματά σου και να ξέρεις ότι ο σπόρος που έριξες κάπου σ’ αυτές τις ψυχές θα φυτρώσει!! Δεν υπάρχει καλύτερη επίθεση στην «κρίση» απ’ αυτή .
Όσοι μίλησαν ήταν αληθινοί και ουσιαστικοί και χωρίς αυτοπροβολή και χωρίς τυμπανοκρουσίες!! Τι ανάγκη έχει η πραγματική ποίηση από μεγαλοστομίες όταν έχει γεμίσει τις καρδιές κι έχει φωτίσει το νου!!
Μερικά απ’ αυτά που ακούστηκαν για την ποίηση της Νόνης ήταν: «Τη χαρακτηρίζει η λαχτάρα της θάλασσας, η αγάπη για τη ζωή….., η μελαγχολική διάθεση που την ακολουθεί η ελπίδα..»
«Έχει καβαφική επιρροή», «δεν είναι αμέτοχη στα κοινωνικά προβλήματα» ,«αγαπά τη σιωπή..» ,«αφτιασίδωτος λόγος»
«ποίηση με έντονη εικονοπλασία», «συχνά υπερρεαλιστικός στίχος»
Και σύμφωνα με κάποιον απ’ το ακροατήριο: «Ο κοινός καμβάς όμως σε κάθε -μα σε κάθε ποίημα – είναι η αγαπητική σχέση ως στάση ζωής που αναδεικνύει και αποτελεί το στίγμα της δική της ποίησης.»
Όμορφη απαγγελία απ’ την ποιήτρια  κι από μαθήτριά της, συγκινητικό πιάνο από άλλη μαθήτρια …
Στο τέλος δακρύσαμε από την ανάγνωση της επιστολής   μιας νέας κοπέλας που βρίσκεται μακριά κάνοντας τη διατριβή της και κατέθετε έτσι, αυτό που χαρακτηρίζει την ποίηση της Νόνης  :«στρατευμένη στην αγάπη για τη ζωή»   σύμφωνα με φράση της κεντρικής ομιλήτριας

Οι γνήσιοι ποιητές μετά από κάθε τέτοια μεγάλη βραδιά γεμάτη αγάπη και ανταπόκριση απ’ τον κόσμο κάνουν αυτό  που είπε η Νόνη: Γυρνάνε πιο δυνατοί και σιωπηλοί μέσα στην ψυχή τους!!!

Φωτογραφίες από τη βραδιά








 


























Απόσπασμα από όσα είπε για την ποιήτρια η κ. Στρατσάνη







Απόσπασμα από όσα είπε για  την ποιήτρια η κ. Στρατσάνη στην
 «Βραδιά αφιερωμένη στην ποίηση της Νόνης Σταματέλου»

..Aυτό που μ’ έκανε κυρίως να μιλήσω για το έργο της Νόνης ,είναι αυτή η φλόγα που φέρει κι αυτή η διάθεση κι αυτό το χαμόγελο που είναι πάντοτε εκεί καθώς και κάποια επαναστατική διάθεση που υποβόσκει κάτω απ’ αυτό το χαμόγελο.
Είναι ολοφάνερη η πατρίδα της Νόνης. Έρχεται απ’ τη θάλασσα. Είναι σαν εκείνο τον ήρωα στην ταινία του Αγγελόπουλου «Ταξίδι στα Κύθηρα»  που την ώρα της εκτέλεσης του αναφωνεί:  Εγώ ήρθα απ’ τη θάλασσα, εσείς από πού ήρθατε;
Η  διαμαρτυρία της μοιάζει με της φώκιας το κλάμα κι όχι με το κρώξιμο των μαύρων πουλιών που την τρομάζουν κι άλλοτε πάλι μοιάζει με το πέταγμα του γλάρου. Σα γλάρος φεύγει απ’ τη σκληρή πραγματικότητα που την πετάει σαν άδειο σακί στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου.
…Είναι φωτεινή κοπέλα που τραγουδά σαν την μικρή Αντιγόνη του Γ. Σεφέρη. Είναι μια Σαπφώ στ’ ακροθαλάσσι μαγεμένη απ’ το Αιγαίο και τα νησιά του  που τραγουδά τους καημούς του καθενός μας……
Είναι αιχμηρή με τον τρόπο της η Νόνη, ο λόγος της μας ανατριχιάζει κάποιες φορές όπως μας ανατριχιάζει ο μπάτης εκεί που αποχαυνωμένοι βλέπουμε τον ήλιο να δύει στο τέλος μιας καλοκαιρινής μέρας πλάι στη θάλασσα.
Ο στίχος της είναι απλός, ουσιαστικός, προσιτός και αναμοχλευτικός όπως είναι κι η ίδια.
Σαν φλόγα πετάει στα έλη της ύπαρξης μας κι ανάβει φωτιές..
Είναι στρατευμένη η ποίηση της Νόνης κι ας μη φαίνεται, έτσι όπως συμβαίνει με όσους αγωνίζονται για την υπόθεση της ζωής..



Γράμμα σε μια ποιήτρια



Γράμμα σε μία ποιήτρια.

15/05/2013
Είναι ένα από τα πολλά βράδια που περνώ κι εγώ τις δικές μου Νύχτες Αγρύπνιας. Κατάκοπη από το κυνήγι του ονείρου, τις μερικές διαψεύσεις, την απογοήτευση και την προσδοκία ανοίγω το βιβλιαράκι σου να σε ξεφυλλίσω, να πάρω κουράγιο και με συγκρατημένο χαμόγελο να σβήσω το φωτιστικό δίπλα στο κομοδίνο. Σήμερα η ιεροτελεστία θα αλλάξει. Σήμερα θα κοινοποιήσω σκέψεις. Αφήνω την λογοτεχνική κριτική για τους συμμετέχοντες και ειδικούς, θα περιοριστώ στη δική μου πρόσληψη.
Νόνη, όλα τα στοιχεία ποιητικής σου που συνδέονται με την Λευκάδα και τον ενδότερο νόστο σου δοσμένα σε ελεύθερο λιτό στίχο, όπως ακριβώς είναι και η ψυχή σου μου δίνουν μία ύλη βιωμένη -μέσα από σένα- για μένα. Θυμάμαι μαζί σου κι εγώ τις παιδικές μου Κυριακές ντυμένες με Πικέ Φουστανάκι, για να καταλήξω να τις συγκρίνω με πολλές μαυροντυμένες ενήλικες…
Η μνήμη του πόνου που αναδύεται από πολλά σου ποιήματα αναφερόμενα σε χρόνο της ενήλικης ζωής δίνει φωνή στον προσωπικό αγώνα του καθενός μας, γίνεται μία ποίηση ανθρώπινης εμπειρίας. Αποκορύφωμα, για μένα, αυτού του πόνου, είναι ένα ποίημα που  ενεργοποιεί περισσότερο την γυναικεία αισθαντικότητα, πρόκειται για την Παλίνδρομη Κύηση.
Ο αφιλόξενος και κρύος διάδρομος που διάβηκες για άλλες μπορεί να είναι ο πραγματικός διάδρομος ενός νοσοκομείου και για άλλες οι διαδρομές της ζωής μας. Η μικρή με τον λευκό φιόγκο στα μαλλιά που με μία ερώτησή της συγχρονίζει τον πόνο της ψυχής με τον σωματικό είναι για όλες μας τα μάτια των άλλων που γεμάτα απορία εξιχνιάζουν γιατί δεν κάναμε το αυτονόητο, το παραδεδομένο, αυτό που οι μανάδες τους παραδώσανε ως νόρμα. Και η λεκτική σιωπή σου μαζί με την κίνηση των χεριών σου να κρύψεις το ματωμένο κατωσέντονο είναι τα χαμόγελα που φορούμε για να σκεπάσουμε πληγές μας που μας δημιούργησαν σαν άλλοι γιατροί στο ΜΗΤΕΡΑ.
Ό,τι βίωσες δεν είναι μόνο ό,τι αποτύπωσες, είναι κυρίως ό,τι είσαι. Και είσαι ελπίδα. Μαζί σου ελπίζω κι εγώ να αισθανθώ ένα ποίημα σου, που ακόμη δεν μπορώ να αντιληφθώ, και να ψιθυρίσω στίχους από το Σ΄ Ευχαριστώ σε κάποιον που ανακάλυψε το ποτάμι στα σπλάχνα μου. Προς το παρόν ευχαριστώ εσένα Νόνη που μας δείχνεις το Στερέωμα.
Πολλά πολλά φιλιά από το Εδιμβούργο που ακόμη περιμένει την άνοιξη…
Γιάννα.