Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υπογραμμίσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Υπογραμμίσεις. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Υπογραμμίσεις

Υπογραμμίσεις


Ζεστή κουβεντούλα, σχεδόν ψιθυριστή, στον περίβολο του ναού. Μετά την ακολουθία των χαιρετισμών. Μια παρέα παιδιών του Λυκείου κι’ εγώ. Λες και κάναμε συμφωνία μεταξύ μας για την ένταση της φωνής. Υπογραμμισμένες στο βιβλιαράκι  με τον Ακάθιστο Ύμνο οι φράσεις: «Χαίρε, ακτίς νοητού ηλίου. Χαίρε βολίς του αδύτου φέγγους, Χαίρε κιβωτέ, χρυσωθείσα τω πνεύματι. Χαίρε, θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε»(έκπληξη για μένα οι υπογραμμίσεις)!Προσπαθώ να απαντήσω σε καταιγισμό ερωτήσεων. Για τους Χαιρετισμούς, τη Θεοτόκο, τους Αγίους, τη νηστεία, την προσευχή, την Άνοιξη, τον έρωτα, το θάνατο, την  Ανάσταση… Όλα ψιθυριστά(κι’ ο πιο ανυποψίαστος που βγαίνει από μια τέτοια πανδαισία ,θαρρώ πως χαμηλώνει τον τόνο στη φωνή).
Μάτια ολάνοιχτα ,καθάρια, ψυχές διψασμένες για την αλήθεια, έτοιμες  ν’ απορρίψουν κάθε τι κάλπικο,  δεν ευωδιάζει αγάπη, κάθε τι ηθικιστικό, κατηχητίστικο.
Στο μικρό πεζούλι, στον περίβολο του ναού, με το άρωμα της βιολέτας απ’ το γειτονικό αυλόγυρο. Με τη γλύκα της αμεσότητας που δίνει η ταπείνωση. Μια ταπείνωση που ιερουργείται μυστικά μέσα μας όταν υπάρχει ο σπόρος της αγάπης.
Η καληνύχτα κι’ αυτή χαμηλόφωνη. Το χαμόγελο όμως σίγουρο.  η δίψα, δίψα .Τα παιδιά με τα περίεργα κουρέματα και τα πολλά σκουλαρίκια έχουν αναζητήσεις. Τα παιδιά της τεχνολογίας, απαιτούν αξίες. Στα σχολεία, ο χρόνος για γόνιμη και ζεστή κουβέντα, χρόνο με το χρόνο συρρικνώνεται. Τον καταπίνουν ανελέητα οι «κατευθύνσεις» και τα projects…
Αναρωτιέμαι, με όλες τις ενοχές που κουβαλώ, σαν εκπαιδευτικός ,σαν πολίτης αυτής της χώρας ,σαν ενήλικας ,σαν ψηφοφόρος. Γιατί γκρινιάζουμε για την κατάσταση στην παιδεία, το επίπεδο των μαθητών, τη γλώσσα τους, τη συμπεριφορά τους, την εμφάνισή τους; Τι αξίες τους δίνουμε, τι πρότυπα, τι  π ο λ ι τ ι σ μ ό; Χιλιοειπωμένα πράγματα, κουράζουν.
Ναι, αλλά καίνε. Περισσότερο κι απ’ την αγωνία για την οικονομική κρίση.
Έχουμε το δικαίωμα να στραγγαλίζουμε τα όνειρά τους εμείς οι ψηφοφόροι πολιτικών που υπόσχονται μια Ελλάδα πνευματικά στεγνή, μια Ελλάδα των τουριστικών επιχειρήσεων, της τρομοκρατίας των καναλιών, τα ων «νεοάστεγων», των «νεόπτωχων» και της απόλυτα διεφθαρμένης βουλής;
Έχουμε το θράσος  να αποκόψουμε αυτά τα παιδιά απ’ τις ρίζες τους, ανίδεοι εμείς «Ευρωλιγούρηδες»(ενοχλεί η γλώσσα του Ζουράρη, μα πια σ’ αυτή τη χώρα μοιάζει να μην υπάρχουν άλλες αντιστάσεις).
Στα παιδιά που διαδηλώνουν στους δρόμους, που υπογραμμίζουν το «Χαίρε κιβωτέ χρυσωθείσα τω Πνεύματι, χαίρε θησαυρέ της ζωής αδαπάνητε», ποιος θ’ απαντήσει για όλ’ αυτά;
Μήπως οι Προτεσταντίζοντες θεολόγοι, ιερείς ,επίσκοποι,  τα απορρίπτουν μόνο και μόνο επειδή μπαίνουν στην εκκλησιά με το μπλουτζήν; Ή  μήπως οι επιχειρηματίες φροντιστές δάσκαλοί τους; Μήπως οι «ταριχευμένοι μανδαρίνοι» (Ζουράρης) της Βουλής; Ποιός;
Ποιος θα τολμήσει ν’ αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα που στέλνουν στην κοινωνία των ενηλίκων, με το σκισμένο τζην, τις κονκάρδες στο μανίκι, τα περίεργα κουρέματα;
Να τα κατατάξουμε στο «περιθώριο»; Αυτό είν’ εύκολο.
                                                                                              (Αναδημοσιευμένο κείμενο απ’ το περιοδικό ΣΥΝΑΞΗ, Μάρτιος 1996,διορθωμένο Φεβρουάριος 2012)
                                                                                                                  Νόνη Σταματέλου