Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παντάνασσα στην πλατεία Μοναστηρακίου…. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Παντάνασσα στην πλατεία Μοναστηρακίου…. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παντάνασσα στην πλατεία Μοναστηρακίου…



Παντάνασσα στην πλατεία Μοναστηρακίου…

Ανήμερα της Κοίμησης … Δεκαπενταύγουστος! Κι’ αναρωτιέμαι βαδίζοντας αργά από Μοναστηράκι προς Θησείο πόση ευθύνη έχει ο καθένας από μας ξεχωριστά για την ασχήμια που μας περιβάλλει και σιγά σιγά μας πνίγει. Για την έλλειψη στοιχειώδους ορθόδοξου ήθους σε χώρους όπως ένα Βυζαντινό εκκλησάκι, που η θέα του και μόνο στάζει βάλσαμο σε ταραγμένους καιρούς όπως αυτοί που ζούμε.
Συλλογιέμαι συγκεκριμένα τι σχέση μπορεί να έχει η γλυκειά μορφή της Παναγίας ή των αγίων μας  με την επιθετική φάτσα του ιερέα της Παντάνασσας που με παρέπεμψε με την πρώτη ματιά στο Μεγάλο Ιεροεξεταστή γνωστής ταινίας. Δυστυχώς  ενισχύθηκε η άποψή μου περί Μεσαίωνα, όταν διέκοψε τη θεία λειτουργία και με το ύφος που δίνει η εξουσία στον άνθρωπο δίχως πνευματικότητα, επέπληξε κάποιον απ’ το ανομοιογενές εκκλησίασμα που χτύπησε  το κινητό του. «Εδώ είναι εκκλησία κι’ οποιανού  δεν του αρέσει να πάει έξω να μιλήσει… Ντροπή σας και άλλα παρόμοια» .Και λίγο αργότερα «Όποιος δεν έχει εξομολογηθεί, θα τον κάψει η μεταλαβιά…» .Κοίταξα γύρω μου για κάποια δευτερόλεπτα για να βεβαιωθώ σε ποιον αιώνα ζω και ν’ αποφύγω τη φωτιά της κόλασης που έβγαινε απ’ τα μάτια του…
Κατά τ’ άλλα ,Αρτοκλασία, Επιτάφιος τα Παναγίας, κίνηση του κεντρικού πολυελαίου, εντυπωσιακή συνέπεια στο Τυπικό.
Μέσα και έξω απ’ το εκκλησάκι, ψυχές διψασμένες γι’ αγάπη, ψυχές ναυαγισμένες, πεσμένοι συνάνθρωποί μας στα σκαλοπάτια, άστεγοι, εξαρτημένοι, εξαθλιωμένοι,  «εικόνες Θεού» ή «παιδιά ενός κατώτερου Θεού»…
Με την όποια ανεπαρκή μου θεολογική παιδεία ως πτυχιούχος θεολογικής Σχολής, μα με έντονα βιωμένη εκκλησιαστική μαρτυρία  στα παιδικά μου χρόνια, μακριά από ευσεβιστικά κατάλοιπα και προτεσταντίζουζες απόψεις περί δικαιώματος κριτικής του κλήρου, κραυγάζω μέσα απ’ αυτό το γραπτό… Ναι λοιπόν, αυτή η Εκκλησία δεν έχει λόγο στον κόσμο και δεν έχει θέση στις  καρδιές μας.
Ανακαλώντας το περιστατικό στη μνήμη μου αναρωτιέμαι πόσο αδικούμε το Θεό ανεχόμενοι να τον εκπροσωπούν κληρικοί σαν αυτόν της Παντάνασσας. Ενός ναού που η ιδιαιτερότητά του συγκλονίζει: Είναι μια «αγκαλιά» στην πιο βρώμικη ίσως πλατεία του κόσμου, σταυροδρόμι πολιτισμών ταυτόχρονα, μια πλατεία με τόσες αντιφάσεις ,στην Πλατεία Μοναστηρακίου… μια ανάσα απ’ τον Παρθενώνα.
Σε ποιο εκκλησίασμα απευθύνεται ο ύμνος για την Παναγία  που αντηχεί ακόμα στ’ αυτιά μου και μου φέρνει ρίγος… «Ο γλυκασμός των αγγέλων, των θλιβομένων  η χαρά…» αν όχι σ΄αυτούς τους καταφρονεμένους που ρίχνονται με πεινασμένο βλέμμα και ψυχή πάνω στα κοφίνια με τους άρτους, όχι για να πάρουν ευλογία όπως τόσες καλοβαλμένες γιαγιάγες  που τους σπρώχνουν με αηδία, μη λερώσουν τη γιορτή τους, μα για να σταθούν στα πληγιασμένα πόδια τους…
Θέλω να ελπίζω πως δεν είν’ αργά να διδάξουμε αυτή την τάξη των απαίδευτων κληρικών πως όσο περισσότερους κλυδωνισμούς δέχεται το πλοίο, τόσο περισσότερη ετοιμότητα και ευελιξία οφείλει να έχει ο κυβερνήτης. Όσο περισσότερο αγριεύει ο κόσμος γύρω, τόσο πρέπει να γλυκαίνουμ’ εμείς που μας δόθηκε η χάρη να μιλάμε για το Θεό. Όσο απελπίζεται  και ξεμακραίνει ο άνθρωπος, τόσο ανάγκη είναι να θυμάται ο ιερέας ότι στην ορθόδοξη παράδοση είναι ο « πατέρας», ο «ποιμένας», που νοιάζεται, κλαίει, μακροθυμεί.

Προφανώς υπάρχουν χίλιοι άλλοι τρόποι να στηρίξει κάποιος θεολογικά την αναγκαιότητα της μετάνοιας και την αξία των μυστηρίων. Και χωρίς αμφιβολία ,για όλους είναι εκνευριστικός ο ήχος του κινητού στην ώρα της λειτουργίας, ακόμα και στο σινεμά στο θέατρο, στη σύσκεψη.(εκτός κι’ αν είναι το δικό μας που σπεύδουμε ιδρωμένοι να δηλώσουμε πως ξεχαστήκαμε ή ήταν απόλυτη ανάγκη…).
Όμως.
Χρέος μας είναι να επεμβαίνουμε με όποιον τρόπο μπορούμε ,να διώχνουμε τη σκουριά απ’ τους θησαυρούς που κληρονομήσαμε και να διαφυλάξουμε την πίστη που υπηρετούν ευτυχώς χιλιάδες αγωνιστές παπάδες, ασκητικοί, καλλιεργημένοι ,με ορθόδοξο φρόνημα και λεβεντιά. Προφανώς δεν πλήττεται το κύρος της Ορθοδοξίας  απ’ την ύπαρξη  κληρικών που κατακεράυνωνε αιώνες πριν κι’ ο ιερός Χρυσόστομος με τον πύρινο λόγο του «Εκκαθαρίσατε την Εκκλησίαν από αναξίους κληρικούς…» .Όπως  δεν πλήττεται ο θεσμός της Δημοκρατίας απ’ την άνοδο του φασισμού σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας. Οι καιροί είναι αιχμηροί κι’ οφείλουμε να αφυπνιστούμε για να αποκτήσουν οι λέξεις το αληθινό τους νόημα. Για να βρούμε κι’ εμείς το χαμένο, το αληθινό μας πρόσωπο.
Όσο κι’ αν μας χαλάει τη βιτρίνα η εικόνα των πεινασμένων που με τα βρώμικα χέρια τους εκλιπαρούν ακόμα και για ένα κομματάκι αντίδωρο ,είναι επιτακτική ανάγκη να αναδείξουμε την πραγματική διάσταση της Εκκλησίας, που αγκαλιάζει στοργικά τον κουρασμένο άνθρωπο της εποχής μας.

Έχουμε  βαρεθεί πια τα στομφώδη κηρύγματα, αρκετές ενοχές έχει φορτωθεί η ανθρώπινη φύση μας. Προσδοκούμε απ’ την Εκκλησία να μας γλυκάνει με το λόγο της, να μας θυμίζει συχνά τη θεία πνοή που φέρει η ύπαρξή μας, να μας δώσει ελπίδα εκεί που όλα φαίνεται να ‘χουν χαθεί…
Δεν βλέπω άλλο νόημα στη χριστιανική γιορτή...

Νόνη Σταματέλου
16 Αυγούστου 2013
Αθήνα