Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πανελλήνια Ημέρα κατά της βίας στο σχολείο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πανελλήνια Ημέρα κατά της βίας στο σχολείο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πανελλήνια Ημέρα κατά της βίας στο σχολείο η 6η Μαρτίου…



         
                    Πανελλήνια Ημέρα κατά της βίας στο σχολείο η 6η Μαρτίου…

Σε τόσο δύσκολους καιρούς, δύσκολα μας πείθουν, φορείς και υπουργεία σχετικά με την ευαισθητοποίησή τους σε θέματα ενδοσχολικής βίας .Όταν  η Παιδεία κλονίζεται συθέμελα και η χώρα παραπαίει, με καχυποψία υποδεχόμαστε ως δάσκαλοι έγγραφα που παροτρύνουν σε πρωτοβουλίες και δράσεις για την αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας στη σχολική κοινότητα.
Η καθιέρωση της 6ης Μαρτίου ως Πανελλήνιας ημέρας κατά της βίας στο σχολείο ,χλιαρά   ηχεί στ’ αυτιά μας, μέσα στο γενικότερο κλίμα αναξιοπιστίας  για τους σχεδιασμούς της Πολιτείας. Κι’ αυτό γιατί τα παιδιά μιμούνται και αναπαράγουν τη βία που συναντούν στην οικογένεια ,στο δρόμο, στις δημόσιες υπηρεσίες ,ακόμα και στη Βουλή των Ελλήνων. Άρα η προσπάθειά μας ν’ αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά το φαινόμενο ,αποβαίνει συνήθως σισύφεια ,αφού και οι φορείς που παρέχουν συμβουλευτική υποστήριξη, δρουν αποσπασματικά και πολύ συχνά στελεχώνονται υπακούοντας σε κομματικές εντολές.
Καμιά φορά όμως, το μεράκι και η αγάπη μας για το χιλιοβασανισμένο ελληνικό σχολειό ,μοιάζει με τον κόκκο του σιναπιού που τινάζει κάποτε απρόσμενα τον αμετακίνητο βράχο…Κι’ αρχίζουμε να ελπίζουμε ότι δεν έχουν τελειώσει όλα, όταν βλέπουμε τ’ ανθισμένα χαμόγελα  απέναντί μας που μπορεί να μην το λένε αλλά στηρίζουν πολλές ελπίδες τους σε μας τους δασκάλους.
Μέσα σ’ αυτή τη βαθιά κρίση της ελληνικής κοινωνίας που εκτός από οικονομική είναι κυρίως κρίση αξιών ,εμείς οι δάσκαλοι, με όσες δυνάμεις μας έχουν απομείνει απ’ την απαξίωση που εισπράττουμε συνεχώς, παλεύουμε να δημιουργήσουμε ένα υγιές κλίμα συνεργασίας της σχολικής κοινότητας με γονείς και τοπικούς φορείς.
Έχει ξοδευτεί πολύ μελάνι από ειδικούς που έγραψαν και γράφουν για τη δύσκολη και συνάμα γοητευτική ηλικία της εφηβείας, που  ο άνθρωπος αναζητάει την ταυτότητά του και έχει ανάγκη από αξίες και πρότυπα. Λίγες φορές βέβαια γίνεται λόγος ειδικά στο Λύκειο-που παραμένει σταθερά προθάλαμος του Πανεπιστημίου- για αγάπη. Κι’ όπου κι’ όταν συμβεί, μοιάζει σαν κάτι που αφορά άλλη εποχή ,άλλους ανθρώπους. Συχνά τα παιδιά ντρέπονται να μιλήσουν γι’ αγάπη ,φοβούνται μήπως εκληφθεί σαν αδυναμία αν την εκφράσουν σαν συναίσθημα .Λίγος λόγος  για αγάπη, ίσως γιατί η αγάπη λιγόστεψε επικίνδυνα στις ανθρώπινες σχέσεις. Ενώ πολύς λόγος γίνεται για projects,για υποτιθέμενο «άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία», για εγκυκλίους ,διαβιβαστικά.
Οι εκπαιδευτικοί γνωρίζονται ελάχιστα μεταξύ τους και πολύ συχνά δεν μπαίνουν στον κόπο να «γνωρίσουν» ούτε τους μαθητές. Σε μια τόσο απρόσωπη συνύπαρξη, όπου δεν εκφράζεται συναίσθημα ,άρα δεν υπάρχει πραγματική επικοινωνία ,οι έφηβοι ζητώντας τα όριά τους εκφράζονται ανάλογα στις μεταξύ τους σχέσεις, χρησιμοποιώντας συχνά βία, λεκτική, ψυχολογική ,ακόμα και σωματική. Μιλάμε τότε για επιθετικότητα, ρατσιστική συμπεριφορά, για παραβατικότητα. Ο έμπειρος εκπαιδευτικός διαπιστώνει ότι τις περισσότερες φορές τέτοιου είδους συμπεριφορές προέρχονται από παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση ή συναισθηματική ανασφάλεια και σχεδόν ποτέ σε σοβαρές διαταραχές προσωπικότητας. 
Πέρα απ’ τον επιστημονικό μας οπλισμό λοιπόν και τη συναισθηματική μας ισορροπία –στοιχεία απαραίτητα για ένα δάσκαλο-ένα μεράκι μας έχει απομείνει και μια καρδιά γεμάτη αγάπη, γι’ αυτά τα παιδιά που τραγουδάνε «γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον» ή γράφουν συνθήματα σαν αυτό που είδα κάποτε στον τοίχο σχολικού συγκροτήματος της Αθήνας «Στο σχολείο τραύματα, στην αγάπη θαύματα».
Αφού δεν μπορούμε να υποσχεθούμε σ’ αυτά τα παιδιά  επαγγελματική αποκατάσταση και αξιοπρεπή διαβίωση για τα επόμενα χρόνια, ας τους δώσουμε  συναισθηματική ασφάλεια, μήπως καταφέρουν και διαχειριστούν την αδιαφορία αυτού του κόσμου, που ανύποπτα ακόμα  την ξορκίζουν με τραγούδια και όνειρα.
Μέσα σε ένα απαξιωμένο Λύκειο, όπου ο χρόνος καταπίνεται ανελέητα απ’ το κυνήγι της διδακτέας ύλης στα μαθήματα κατεύθυνσης ,η αντίδρασή μας στην παραβατικότητα των μαθητών καμιά φορά εξαντλείται στις καθιερωμένες συνεδριάσεις με το ρολόι στο χέρι, οι οποίες δεν έχω πεισθεί ακόμα αν λύνουν ουσιαστικά προβλήματα.
Αφού η δυσκινησία του προγράμματος δεν  επιτρέπει σχεδόν ποτέ μια ειλικρινή συνομιλία ανάμεσα σε μαθητές και καθηγητές με αφορμή ίσως  μια κινηματογραφική ταινία που θα δούμε όλοι μαζί με σχετικό περιεχόμενο ή η παγίδα της μιζέριας μας έχει εγκλωβίσει για πάντα στο ρόλο του κακοπληρωμένου, του αδικαίωτου δασκάλου. Έχει λησμονηθεί εντελώς μέσα σ’ αυτό το νοσηρό πλαίσιο η σημασία της αγάπης στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του εφήβου, γι’ αυτό και οι μετωπικές συγκρούσεις με τους μαθητές μας είναι κανόνας, γι’ αυτό το αίσθημα της «ματαίωσης» πια είναι μόνιμο για το μεγαλύτερο ποσοστό των εκπαιδευτικών. Και φυσικά ένας ματαιωμένος δάσκαλος, με τη γλώσσα του σώματός του και μόνο, μπορεί να ασκήσει βία ψυχολογική στους μαθητές χωρίς να το ξέρει.
Ίσως λοιπόν το φαινόμενο της καλούμενης ενδοσχολικής βίας είναι σήμερα περισσότερο περίπλοκο από όσο φαίνεται στις πρόσφατες εγκυκλίους του Υπουργείου που μας προτρέπουν στην «ανάπτυξη πρωτοβουλιών και δράσεων με στόχο την πρόληψη και αντιμετώπιση του εκφοβισμού και της βίας μεταξύ των μαθητών στο σχολείο».